Μεταλλάξεις
Oι τιμές των προϊόντων καλπάζουν προς τον ουρανό. Το κόστος εργασίας,
κουρελόχαρτο μισό. Το πράγμα ανώτερο από τον κόπο τον ανθρώπινο και καθημερινό.
Πράγμα τα πατατάκια. Παλιόπραγμα το εργατικό δυναμικό. Τον μήνα 500 ευρώ. Δηλαδή
15 ημερησίως. Δηλαδή λιγότερο από τέσσερα πακέτα και 80 τσιγάρα. Οσο τρεις
εσπρέσο Κολωνακίου. Δηλαδή μισό πούρο Cohiba. Να με φουμάρει ένα χοντρό,
γλοιώδες παράσιτο των βορείων προαστίων. Να γίνω στάχτη έπειτα από ένα
λουκούλλειο φαγοπότι μεσημεριανό. Αντε χάσου από εδώ. Εγώ κατασκευάζω το πράγμα
που το μοσχοπουλάει και αποταμιεύει έναν σκασμό λεφτά το αφεντικό. Χωρίς εμένα,
ένα μεγάλο τίποτα αυτός. Εγώ η παραγωγή. Εγώ η υπηρεσία. Εγώ η βιοτεχνία. Εγώ το
εμπόριο. Εγώ η μικρή και μεγάλη οικονομία. Εγώ η ελληνική κοινωνία. Αφού
σκουπίδι εγώ, το ίδιο και η εργασία. Αφού ευτέλεια ο κόπος, ο μόχθος και η
δημιουργία, το ίδιο και η εργαζόμενη πλειοψηφία. Αρα, πτυελοδοχείο η νεολαία που
ψάχνει μια θέση στην κοινωνία. Αρα, το σύστημα επιβραβεύει μια κολοσσιαία
αδικία. Γιατί οι μεσάζοντες, οι φαρμακευτικές, οι πολιτικοί, οι μεγαλοκαρχαρίες
σε μόνιμη ασυλία, όπως χθες. Γιατί από το δικό μου το ξεζούμισμα θα κερδίσουν
και πάλι οι φίρμες οι γνωστές. Με κλέβουν. Με γδέρνουν. Με διασύρουν. Με
ταπεινώνουν. Με χλευάζουν. Με καταστρέφουν. Τα όνειρά μου διακορεύουν. Τη ζωή
μου καταληστεύουν. Το μέλλον μου σκοτώνουν και διαρκώς με κοροϊδεύουν. Μα πώς
μπορούν; Από εμένα, το τίποτα, την κουρελού, τη μύξα, να απαιτούν καρτερικότητα,
νομιμότητα, αντοχή και τιμιότητα; Εγώ να υποφέρω, να τους βλέπω, να σκύβω, να
υποτάσσομαι και να το βουλώνω χωρίς να εξεγερθώ; Νόμιμο το μεγιστοτεράστιο το
έγκλημα το κρατικό. Παράνομο και ασήμαντο αυτό που θα διαπράξω εγώ. Θεούλη μου,
δεν αντέχω άλλο. Θα αυτοκτονήσω. Θα φύγω. Θα ξενιτευτώ. Θα κλέψω. Θα εξαπατήσω.
Θα εκπορνευτώ. Αφού καμία ηθική, τότε τρομοκράτης, πόρνος, κλέφτης, βαποράκι,
μικροεγκληματίας κι εγώ. Ετσι με κάνουν, σε αυτό θα μεταλλαχθώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου